Hobbelen in een trekker. Geen dagelijkse kost voor wethouders en gedeputeerden, maar vorige week namen ze toch plaats in het grote landbouwvoertuig. Om te ervaren wat voor agrariërs en loonwerkers in het seizoen dagelijkse kost is.
Deze dagelijkse kost bestaat uit: zich met alle gevaren van dien door dorpskernen manoeuvreren omdat de doorgaande wegen verboden terrein zijn.
De route ging van Graft naar De Rijp in Noord-Holland. Voor vicevoorzitter Jan Willem Apel-doorn van LTO Noord-afdeling Kennemerland-Zaanstreek geen alledaags terrein. Wel zijn de problemen hier vergelijkbaar met de problemen waar de bollenkweker in Alkmaar en andere dorpskernen tegenaan loopt. De rode draad is te weinig ruimte voor groot landbouwverkeer, waardoor de veiligheid van vooral kwetsbare weggebruikers in het geding komt.
Terwijl het anders kan, weet Apeldoorn. ‘Toen een aantal jaren terug de Leeghwaterbrug eruit lag, mochten we wel met trekkers over de ringweg, waar je 80 en 70 kilometer per uur mag rijden. Toen de brug klaar was, is die ontheffing ingetrokken. Terwijl het prima ging. Geen ongelukken en geen problemen. Met een dashcam hebben we zelfs vastgelegd dat de doorstroming ook goed was.’
Dat deze weg nu weer verboden terrein is voor trekkers komt volgens Apeldoorn door Rijkswaterstaat. ‘Een deel van die weg is in beheer van Rijkswaterstaat, die wil geen precedent scheppen door de weg vrij te stellen voor landbouwverkeer. Provincie Noord-Holland en gemeente Alkmaar zijn beheerder van de andere delen van de weg. De gemeente ziet het wel en wil ook wel wat doen, de provincie moet nog overtuigd worden.’
Niels Groot van het gelijknamige loonbedrijf uit Zuidschermer had de Alkmaarse wethouder Robert te Beest als passagier mee op de knelpuntenroute. ‘Fietsers vlogen van alle kanten voorbij. Maar de wethouder hoef je niet te overtuigen, hij is meegaand in ons probleem. Het lukt wel om door de kern te rijden, maar het houdt niet over. Zeker niet als je een bus tegenkomt of auto’s in de weg staan. Het is gewoon te krap.’
Ook Groot heeft ervaren dat er alternatieven zijn, toen door werkzaamheden er wel gebruik mocht worden gemaakt van grotere wegen. Ook hier werd die ontheffing ingetrokken toen de werkzaamheden klaar waren. Met de proefroute waarbij gedeputeerde Olthof en wethouder Te Beest de knelpunten onder ogen kregen, hoopt de loonwerker dat ‘er urgentie komt’. ‘Maar ik verwacht geen wonderen.’
Zo staat Apeldoorn er ook in. ‘Zo’n ritje heeft invloed en is verhelderend. Maar dit riedeltje doen wel al een jaar of twintig. Er ligt een compleet verkeersrapport waarin duidelijk wordt dat de wegen waar wij over moeten niet voldoen aan de voorwaarden voor het toelaten van zwaar landbouwverkeer. In veel gevallen is er bijvoorbeeld geen separaat fietspad. Het wordt tijd voor daadkracht en een besluit, want nu is het allemaal een herhaling.’