Een vreemde eend in de LTO Noord-bijt. Geen boer, maar dierenarts. En toch is Bert Roest (76) oud-lid en nu ambassadeur van LTO Noord. Opgegroeid als boerenzoon, veel meegeholpen op het melkveebedrijf en liefde voor de agrarische sector. Zo vreemd is het dan toch ook weer niet?
Je kunt het gerust idyllisch noemen zoals Bert Roest met zijn vrouw Annelies woont. Vlakbij de Nieuwkoopse plassen, zijn dam grenzend aan een smalle weg, bruggetjes, watergangen en achter zijn huis een adembenemend uitgestrekt landschap waar ruimte en dieren de bepalende factoren van de weidse blik zijn. Paarden, kippen, katten, een hond en schapen van hemzelf, koeien bij de buurman. Niet verwonderlijk dat een plekje in de serre aan de achterzijde van de woning zijn favoriete plek is.
Gekocht als oude boerderij om tijdens weekenden en vakanties te verblijven, weg van zijn dierenartspraktijk in Leiderdorp waar ook de vaste verblijfplaats van het stel was. Na sloop en nieuwbouw werd Zuid-Hollandse Ter Aar in 2006 de vaste stek voor de familie Roest.
Bert Roest straalt, geniet zienderogen van zijn woonparel. Gaandeweg het gesprek blijkt het niet zijn enige genot. Roest houdt van het leven, van mensen, dieren, de agrarische sector. Hij groeide met drie broers en zeven zussen op op het melkveebedrijf van zijn ouders waar ook kaas werd gemaakt. Vol passie vertelt hij over die tijd, maar hij nam het bedrijf toch niet over. ‘Toen ik acht was, wist ik dat ik dierenarts wilde worden. Ik had bedacht dat mijn jongere broertje dan de boerderij wel kon overnemen’, is hij stellig. En zo geschiedde. ‘Als boer had ik het ook goed gedaan, maar ik heb geen moment spijt gehad.’
Zijn vrije tijd bracht de jonge Roest nog steeds op de boerderij door om zijn vader te helpen. ‘Melken, de opraapwagen rijden bij het hooien. Nog steeds kom ik er elke maand, inmiddels bij mijn neef, om de koeien te bekappen. Het boerenhart is altijd blijven kloppen. Als ik iets voor de agrarische sector kan betekenen, doe ik dat met liefde.’
In eerste instantie stopt de dierenarts die liefde in de Studieclub Diergezondheid, een project van het toenmalige WLTO. De club bestaat nog steeds met veertien melkveehouders die in de winter vijf keer bij elkaar komen.
Nadat Roest in 2007 stopt als dierenarts, heeft hij nog meer liefde te verdelen. En dat doet hij (nog steeds) bij Fokclub de Rijnstreek, in het bestuur van Vebo en de daarbij horende fokveecommissie. ‘Nee zeggen, past niet zo bij me.’ Vanaf 2009 is Roest dertien jaar de secretaris van LTO Noord-afdeling Alphen-Nieuwkoop. Het moment waarop hij ook lid wordt van LTO Noord om deze functie te kunnen bekleden. Geen probleem voor de dierenarts wiens vader, broer en neef zich ook aan de belangenbehartiger hebben verbonden.
Roest schrijft onder meer zienswijzen, ‘leuk om te doen en veel van geleerd’, zet zich in voor geslaagde toneelavonden en zorgt dat het landbouwplastic wordt ingezameld. ‘Maar het moet geen gezelligheidsvereniging zijn. Belangenbehartiging moet prioriteit hebben. Daar krijg je nieuwe leden mee.’
Bij zijn afscheid krijgt hij uit handen van provinciaal bestuurder Arie Verhorst de zilveren speld uitgereikt en wordt omschreven als ‘een bijtertje’. Daar herkent Roest zich wel in. ‘Ik heb er drie jaar over gedaan om agrarische bedrijven die geen gebruikmaken van het riool vrijgesteld te krijgen van rioolheffing. De wethouder zei dat deze aanslag geheven mocht worden, tot er jurisprudentie bovenkwam waardoor ze toch om moesten.’
Het lijstje is nog niet compleet. Sinds vorig jaar is Roest op verzoek van een LTO Noord-bestuurder toegetreden tot het Boerenberaad Groene Hart Noord, een gesprekspartner voor de gebiedsgerichte aanpak. Hij windt zich erover op dat alle problemen aan de landbouw worden toegeschreven en is van mening dat het ‘niks wordt met dat NPLG’. ‘De invloeden van stedelijk gebied, industrie en wegen op waterkwaliteit zijn groot, maar alles is gericht op de landbouw. Overheden hebben tegengas nodig en dat wil ik graag ondersteunen. Ik maak van alles een verslag zodat je altijd dingen kan nakijken die zijn besproken.’
Roest, die geen nee kan zeggen, neemt dat woord wel in de mond voor ondersteunende verzoeken zonder agrarische link. Want dat is een voorwaarde voor de boerenzoon om zijn passie in te zetten. Glunderend: ‘De agrarische sector is zo mooi. Ik heb nog met de hand gemolken. Ik ben erin opgegroeid.’
Naast zestienduizend leden met een agrarische onderneming, telt LTO Noord ook een kleine vierduizend ambassadeurs. Mensen die boer af zijn, maar de belangenvereniging voor boeren en tuinders blijven steunen. Ambassadeurs kunnen kiezen voor de basisvariant van 63 euro per jaar. Dit kunnen zij tegen een meerprijs aanvullen met steun aan de lokale afdeling en/of een abonnement op Nieuwe Oogst. De redactie bezocht acht ambassadeurs om hun verhaal op te tekenen. Dit keer de beurt aan Bert Roest in Ter Aar.
Tekst: Sacha Wunderink | Foto’s en repro: Pim Mul, LTO Noord